اهل سلماسم،

پيشه ام فرهنگيست،مهد كودك دارم،دو سه تا بچه ي ناز                                         

برده ام تك تكشان را به نماز، پاي سرچشمه ي آب .                                       

آب را گل نكنيد

شايد آن پايين تر كودكي زخم تنش مي شويد                  

 تا كه آواز شقايق شنود ازلب  آب                                  

 زرديِ چهره ي آن دخترك يآ س به دست                           

من صداي طپش از زردي رخ مي شنوم .

آب را گل نكنيد               

شانه خالي نكنيد،كوچه را دور زنيم وبه پستو نگريم، دردها بسيارند                                                          

شاخه ي مهر وصفا را تبر كينه شكست ،ساقه را دريابيد                                                                

شايد اين ساقه ي نورسته به افلاك رسد                                

ورساند به فلك ناله ي آن ريشه كه گشته است فنا .                

آب را گل نكنيد          

و رسانيد به اين كوزه ي دلخسته ز آب لب حوض            

هيچ كس صحبتي از درد نمي پرسدومن                                   

مانده ام لاي در هجرت و شوق رخ او

من به اندازه ي دنيا ز زمان دلگيرم.

من به خود مي خندم،آهوي خنده به بند آمده در زير زبان                                                          

مرگ خوابيده كنار در همسايه ي مان.

باز كن پنجره ي عشق و چمن را بنگر                                 

و به سمتي كه رسد بوي وفاداري و گل هاي بنفش            

حاصل ضرب گل يآس و چمن نسرين است                      

جسم نوراني ما حاصل جمع اين است                               

تپش قلب اميدم كند است،من صداي ضربان مي خواهم .                                            

 بار ديگر شده از ياد فراموش گلي،خار روييده به گلزار زمان                                               

 

 من به يك غنچه كه رويد ز لب حوض شما خشنودم،

گر چه بي زر ماندم،قدر زر مي دانم.                                                                

زندگي حس عجيبي به من آموخته است.ديدن باغچه از پشت چراغ قرمز.                                        

زندگي بال و پرم چيد،قفس معنا شد،وسعت اين قفس اندازه ي يك دنياييست                               

زنگ تفريح من اندازه ي پلك تو،كم است،روي قانون محبت چو قدم بگذاشتم .                                   

آب را گل نكنيد                 

آب در يك قدمي بود ولي تن زخمي،من وضو با رز و نسرين و صنوبر كردم                              

 

ايستادم به نماز،كعبه مفهوم نداشت،

نيز سجاده ي من سنگ وسيع و خزه بود آسمان چون من بود                                                         

 

صاف و بي رنگ و ريا،اشك از ديده ي من جاري بود،

چهره ی كودك زخمي نظرم مي آمد                                   

كه در آن رود تن زخمي خود را مي شست و خدايي كه تماشاگر اين فاجعه بود .                                 

كوزه ي عشق تهي از صدف و مرواريد                                 

خاك سر مي كند اين باد قوي پنجه ي دهر                                  

همه چون ريگ روان مي چرخند.دردها بسيارند                                                                   

گونه را اشكم شست ، دستمالم گم شد .                                                               

 

گوش كن حرف مرا ،لحظه ها مي گذرند، لب دريا برويم ،

راه را باز كنيم                                                                

 روي درياچه ي مواج وصا ل ،پله ها را كه به مقصود رسد طي بكنيم                               

تا به تقدير من و ما برسيم ،نور را در دل ظلمت يابيم                                                         

سوزش قلب تورا مي بينم ،كاش مي ديدي سوزش چشم مرا.                                                             

سمت انگشت اشاره طرف كوي شماست.                         

من صداي قدم عشق و صفا مي شنوم ،تپش نبض تورا مي بينم.                                                     

صبر آرايش گل هاي من است ،زينتي بهتر از اين مي خواهم.                                             

من در اين خانه ي تنگ ،كه فرو رفته به بيخش سخن مهر و وفا                               

و ترك خوردن ديوار صفا ،به اميد شب يلداي شما خشنودم .                                                  

 كوه نزديك من است، چشمه ها جوشان است                                                     

خواهم آمد سر آ ن كوچه كه در آ ن باشي                       

چه زلال است اين آب.                                                     

درب قلبم به صداي تپش قلب شما وا كردم                      

آ سمان نيز تما شا گر ا ين آ شوب ا ست                           

آ ب را گل نكنيد                                                                                            

شايد آ ن روز رسد هر دو بنوشيم از آ ب                                   

و خدا را تو چه ديدي ؟                                                  

 شايد آ ن روز رسد غرق در اين آ ب شويم                      

 

 برويم از پس تقدير به اشراق رسيم تا به تقدير من و ما برسيم 

آ ب را گل نكنيد                

 

 

 

نظرات شما عزیزان: