دلی دارم که از شوقت به جسم و جان نمی گنجد

گرفته رنگ و بویت را به کویت توأمان بینی

 

بساط عیش ما آن شب ملـوّن کرد صحرا را

از آن پس گلشن و صحرا سراسر شادمان بینی

 

بتی در شهر دل دارم که معذور است مهتابی

به شُهرت برتر از یوسف،بها،دُرّ گران بینی

 

 

چو نامت بشنوم قلبم نمی گنجد در این سینه

 

به چشمم بنگری دائم به چشمانم نشان بینی

 

چراغ افروز عشّاق است هم خورشید هم ماه است

اگر واقف شوی، دلدار بی جا ومکان بینی

 

نمی گنجد در این عالم اگر وصف تورا گویم

که دنیا کوچک و حرف دلم تا کهکشان بینی

 

 

چه با لذت شود ایوب، بینم آن کمان ابرو

 

کسی که اورا به جان خواهم برایش میهمان بینی

نظرات شما عزیزان: